Pse formohen gurët në veshka?

Gjithnjë e më shumë njerëz vuajnë nga gurët në veshka, një sëmundje që prek rreth 20% të popullsisë në vendet e industrializuara, veçanërisht meshkujt, shkruan faqja pazienti.it.

Gurët në veshka, i njohur gjithashtu si nefrolitiazë, është një sëmundje që karakterizohet nga formimi i masave të vogla që përbëhen nga kristale të kalciumit, magnezit, kripërave të amonit ose acidit urik, të ashtuquajturat gurë në veshka.

Këto të fundit gjenerohen për shkak të mungesës së eliminimit të këtyre substancave minerale me anë të urinës.

Gurët formohen në veshka, por ato gjithashtu mund të udhëtojnë në traktin urinar ose fshikëzën urinare.

Rreziku i formimit të gurit ka tendencë të rritet në muajt e vjeshtës dhe dimrit, të cilat janë periudha të vitit kur njerëzit priren të pinë më pak ujë. Shumë specialistë mbështesin vendosmërisht tezën se mënyra e vetme për të mposhtur gurët në veshka dhe për të shmangur dhimbjet e padurueshme të veshkave është t’i nënshtroheni një operacioni.

Cilat janë ushqimet që duhet të hahen nëse vuani nga gurët në veshka?

Le të fillojmë duke thënë se gurët në veshka zakonisht përbëhen nga një kripë e quajtur oksalat kalciumi, që do të thotë se sa më shumë kalcium të jetë i pranishëm në urinë, aq më e madhe është gjasat e formimit të gurit. Kjo mund të çojë në zbritjen se është e nevojshme të eliminohet marrja e ushqimeve të pasura me kalcium, por në realitet nuk është kështu.

Kufizimi i konsumit të ushqimeve të pasura me kalcium apo edhe eleminimi i plotë i tij, mund të çojë në brishtësinë e tepërt të kockave, si dhe një vonesë në rritjen dhe zhvillimin e trupit tonë.

Për më tepër, zvogëlimi i sasisë së kalciumit nga 1,000 në 400 miligramë të rekomanduar në ditë mund të shkaktojë efektin e kundërt; duke vepruar kështu do të inkurajojë trupin tonë të prodhojë kalcitriol i cili, si pasojë, do të rrisë sasinë e kalciumit që trupi zakonisht ruan.

Edhe konsumi i lëngjeve duhet të bëhet me përgjegjësi dhe është e nevojshme të përpiqemi të pimë ujë minimalisht mineral.

Burimi: ATSH